خـــدایا...!

 بـه ایـن نـق زدن هـایم حـواسـت هـست؟

وقتـی تـو کمـی از مـن دور می شـوی

آهـم بلنــد می شـود و بهـانه گیــر می شـوم!

دسـت خـودم نیسـت!

مـن بهـانه هـایم فقـط گــیر تـوسـت …

حـالا چـه اخـم کنـی چـه لبخـند بـزنی، مـن هـر بهـانه ای را وقـف تـو می کنــم..

اصـلا تـو خـودت بهــانه ای …

بهـانه ی زنـدگی مـن..

 

نوشته شده در سه شنبه 92/7/23ساعت 12:28 عصر توسط لیلا خراسانی نظرات ( ) |